Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος
δεν ήταν παράδοξο. Τρεις ήταν οι λόγοι οι οποίοι ώθησαν τους Βρετανούς στο να
υποστηρίξουν την έξοδο. Πρώτον, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της χώρας δεν
έχει αποβάλει τις αποικιοκρατικές λογικές που παρουσιάζουν την Μεγάλη Βρετανία
ως αυτοκρατορία. Δεύτερον, η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, όπως και σε
πολλά άλλα κράτη μέλη, ταυτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ανάθεμα. Συσχετίζουν δηλαδή
την οικονομική αναποτελεσματικότητα στο εσωτερικό με συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τρίτον, οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ της χώρας απέτυχαν να αναδιανείμουν
τα οφέλη από την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην εργατική τάξη. Στην πραγματικότητα
εδώ μιλάμε για την αποτυχία των ελίτ της χώρας.
Παρόλα αυτά το κόστος της εξόδου
θα είναι δυσβάσταχτο για τους Βρετανούς η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων μάλλον
δεν υπολόγισε σωστά. Μόλις αρχίσουν να διαφαίνονται οι συνέπειες του
δημοψηφίσματος οι πολίτες της χώρας, οι ιδέες των οποίων ταυτίζονται με το
σύστημα της ελεύθερης αγοράς και τον νεοφιλελευθερισμό, τότε ενδέχεται να δημιουργηθεί
τεράστια δυναμική αποτροπής αυτού του σεναρίου. Αυτό σημαίνει πως όσο αργοπορήσουν
οι διαδικασίες εξόδου τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυναμική αποτροπής.
Σύμφωνα με την παράγραφο 2 του
άρθρου 50 το οποίο καθορίζει την έξοδο μια χώρας από την ΕΕ «Το κράτος μέλος
που αποφασίζει να αποχωρήσει οφείλει να γνωστοποιήσει την πρόθεσή του στο
Ευρωπαϊκό Συμβούλιο». Ποιος όμως θα πραγματοποιήσει αυτή την γνωστοποίηση και
πότε; Οποιαδήποτε γνωστοποίηση και αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής
φαντασίας θα μπορεί να πραγματοποιηθεί τουλάχιστόν μετά από 3 μήνες. Δηλαδή μετά
την φυγή του Cameron
και την αντικατάσταση του από τον ηγέτη που θα υλοποιήσει την έξοδο. Σε αυτό το
σημείο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επιπλέον πως ο νέος ηγέτης της χώρας θα ταυτιστεί
πλήρως με μια πολύ σκοτεινή περίοδο πολιτικής μετάλλαξης της χώρας. Πέρα από
τις άμεσες συνέπειες στον τουρισμό στις εξαγωγές την εκπαίδευση καθώς και από
τα εσωτερικά ζητήματα που θα προκύψουν για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας και
την ενοποίηση της Βόρεια Ιρλανδίας με την Ιρλανδία, οι Βρετανοί θα πρέπει να
εξηγήσουν το πώς η χώρα θα παραμείνει το ίδιο εξωστρεφής και ανοικτή υψώνοντας ταυτόχρονα
ένα τείχος εθνικής υπερηφάνειας με όλο τον κόσμο.
Εξαιτίας όλων των παραπάνω και
των επιπτώσεων της εξόδου που θα γίνουν κατανοητές μετά από 3 μήνες το ερώτημα
που τίθεται είναι πως και με ποιο τρόπο τα μέλη του Βρετανικού Κοινοβουλίου θα
αναγκαστούν να ψηφίσουν μια σειρά από μέτρα τα οποία δεν υποστηρίζουν, ούτε
εκλέχθηκαν για να υλοποιήσουν, έτσι ώστε να πραγματοποιηθεί η έξοδος της χώρας
από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Βρετανικό Κοινοβούλιο πρέπει να περάσει μια σειρά
από νομοθετικά μέτρα που θα υλοποιήσουν την έξοδο. Το ερώτημα που τίθεται τώρα
είναι το εξής αν θα τα υπερψηφίσουν ή εάν είναι δεσμευμένα τα μέλη να τα υπερψηφίσουν.
Η απάντηση εδώ είναι όχι. Τα μέλη του κοινοβουλίου δεν εκλέχθηκαν για να υλοποιήσουν
ένα τέτοιο πρόγραμμα εξόδου και είναι πολύ πιθανό μάλλον, τα μέλη που
υποστήριζαν την παραμονή, δηλαδή σχεδόν όλοι οι εργατικοί και η μεγάλη
πλειοψηφία των συντηρητικών, κάτω και
από την πίεση των επιχειρηματικών συμφερόντων, να παραιτηθούν και η χώρα να
πάει σε εκλογές. Επιπλέον, δεν είναι βέβαιο εάν η Βουλή των Λόρδων θα
επικυρώσει την αποχώρηση. Εάν πάμε σε εκλογές τότε είναι πολύ πιθανό το κόμμα
που θα κερδίσει τις εκλογές θα είναι αυτό που θα υποσχεθεί την παραμονή της
χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αφού οι συνέπειες θα έχουν ήδη γίνει πολύ κατανοητές
σε όλους. Τότε, εκείνο το κόμμα θα μπορεί μπορεί να υποστηρίξει πως εκλέχθηκε
για να υλοποιήσει την παραμονή της χώρας και για αυτό ποτέ δεν θα
πραγματοποιηθεί η γνωστοποίηση της χώρας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την έξοδο
από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως προβλέπεται από το άρθρο 50.
Σχόλια